incitus

1.

in-cĭtus, a, um, adj., set in rapid motion, rapid, swift, violent ( poet. ):

venti vis,

Lucr. 1, 271:

inciti atque alacres Delphini, Cic. poët. N. D. 2, 35, 89: hasta,

Verg. A. 12, 492:

silex,

Sil. 1, 491:

longis Porticibus conjux fugit,

Val. Fl. 1, 728.

2.

incĭtus, a, um, adj. [2. in-citus, unmoved; hence], of a chessman that cannot be moved, immovable:

(calculi) qui moveri omnino non possunt, incitos dicunt. Unde et egentes homines inciti vocantur, quibus spes ultra procedendi nulla restat,

Isid. Orig. 18, 67.—As substt.

1.

incĭtae, ārum (sc. calces), f., and

2.

incĭta, ōrum, n. Used only in the ante- and post-class. authors in the transf. phrase, ad incita or ad incitas aliquem redigere, deducere, redire, etc., to bring to a stand-still, reduce to extremity: Sy. Profecto ad incitas lenonem rediget, si eas abduxerit. Mi. Quin prius disperibit faxo, quam unam calcem civerit, Plaut. Poen. 4, 2, 85:

ut ad incitast redactus,

id. Trin. 2, 4, 136 Brix: vilicum corrupit, ad incita redegit, Lucil. ap. Non. 123, 27:

illud ad incita cum redit atque internecionem,

id. ib. 25:

Epirotae ad incitas intolerandi tributi mole depressi,

Mamert. Grat. Act. ad Jul. 9.

3.

incĭtus, ūs, m. [in-cieo], quick motion:

adsiduo mundi incitu,

Plin. 2, 45, 45, § 116.